Ik ga er even tussenuit. Het is me te veel en ik raak niet meer opgeladen. Ik weet geen rust meer te vinden, ik blijf piekeren maar vooral: ik ben op. Ik blijk het al een hele periode aan te geven, zeker als ik de berichten in deze blog terug nalees. Ik moet luisteren naar mijn lichaam want het schreeuwt.
Ik stopte met werken begin augustus, vooral ook om uit te zoeken of die migraine dan toch niet gerelateerd zou zijn aan stress en dan vooral: stress die gelinkt is aan het werk. Ik kan het pas weten als ik het werk volledig kan loslaten. Maar het is moeilijk: ik maak me zorgen over mijn collega’s die het nu alleen moeten zien te redden. Zeker omdat ik weet dat het sowieso al (te?) veel werk is om met drie deeltijdsen te dragen. Het helpt niet om me thuis te zetten en hierover te blijven piekeren, dat weet ik, dan kan ik eigenlijk evengoed weer beginnen werken…
De voorbije anderhalve maand was allesbehalve deugddoend. Migraine-aanvallen wisselden elkaar af, ook extra getriggerd door de hittegolf weet ik nu. Daarbovenop heb ik plots van één van mijn beste vriendinnen afscheid moeten nemen. Haar overlijden kwam onverwacht en ik kan het moeilijk plaatsen. Zoveel onmacht dat ik voel momenteel, rond haar overlijden, rond die migraine die ik niet onder controle krijg… Ik lijk geen vat te krijgen op hoe ik me voel en mijn lichaam lijkt me letterlijk plat te leggen zodat ik niet anders kan dan ernaar luisteren.
Mijn maag ligt letterlijk en figuurlijk overhoop. Ik voel me vaak misselijk en draai weg. Telkens ik een sessie (milde) yoga of meditatie probeer, krijg ik nadien een migraine-aanval van jewelste. Wandelen in de natuur met de hond doet me goed, maar dat zat er de voorbije week niet echt in: als je je kotsmisselijk voelt (sorry, maar dit is het enige geschikte woord dat ik ervoor heb) dan heb je daar niet echt de goesting en laat staan de energie voor. Ook lezen lukt niet, een bad nemen of in de tuin even zitten lukt momenteel niet…
Dus ik hoop dat er in de komende periode wel ruimte komt voor dingen die me opladen, ruimte voor meer rust en om te werken aan die onmachtsgevoelens en het drukkende gevoel op mijn schouders. Ik heb echt het gevoel dat ik er letterlijk even tussenuit moet, weg, om mijn hoofd op te klaren. Geen idee hoe of wat…
Op zoek naar wat me rust kan brengen en ook op zoek naar energie die wat blijft hangen zodat ik met mezelf aan de slag kan gaan. Tips altijd welkom!